Por Noelia Castro Yáñez
Nunha reunión inicial cunha nai falabamos da importancia do reforzo positivo no caso do seu fillo. E que doado me resulta a min facelo en clase, porque algúns funcionan mellor baixo presión, outras levando as cousas ao día, algúns agrandan cando as cousas se complican, abonda ver a tempada do Celta de Barreiros, e outros fanse moi pequeniños en condicións adversas, véxase o último partido de Xove. Pero se hai algo que nos unifica, sen dúbida, son os ollos vidrosos cando nos din que o estamos facendo ben. Esa palmada nas costas logo de cincuenta minutos intensos de esforzo, unha frase de alento cando levas un problema ben encamiñado. Chufar un procedemento impecable, malia que fallasen as contas. Non obstante, no meu caso, a cousa complícase cando atraveso o lintel da porta de Ciencias Candil. Aí desactívase o piloto automático de profesional e eloxiar as cousas positivas do meu entorno xa se me fai moita bola, como din as miñas alumnas.
Cando sentaba na casa dos avós a comer, sempre ao carón de Libardo, era raro que o avó non me preguntase varias veces se me gustaba o xantar. Si, na miña casa era o avó o que me cociñaba porque á avoa non lle gustaba facelo, malia que ambos viviron a guerra coa súa consecuente educación. Apreciación totalmente innecesaria, pero que daquela era motivo de extrañeza para os meus amigos, e falo daquela coma se fose fai moitos anos cando en realidade o triste é que fai menos dunha década. Pero imos ao carozo, L. preguntaba sempre en varias ocasións a miña opinión sobre o almorzo. Eu non entendía por que tiña sempre que repetirlle o moito que me gustaba sempre todo canto me cociñaba. Quizais non sabía da magnitude que tiñan as miñas palabras para el. A el tampouco lle gustaba cociñar, pero si facelo para min. Porque as miñas loubanzas eran o seu único motor. Eso me gusta, a xente que trata de facer felices aos seus. A xente que non actúa polo egoísmo de agardar unha recompensa, senón aquela que fai ben porque sabe que o que desexa para os máis, é o que lle vai a deparar a vida a ela.
De A. herdei o seu gusto por apuntar todo o suficientemente importante nas notas do teléfono. Por iso conectei inmediatamente con outra mestra que me contou anecdoticamente como o técnico da tenda de móbiles a mirou raro cando todo canto quixo recuperar do aparello a piques de claudicar, eran as notas nas que apuntou con mimo durante cursos ideas de material didáctico. Eu coma ela, tamén recurro agora ás notas para que todos os que teñades algunha das cualidades que vou a mencionar vos sintades gabados por min. Gústame coma C.L. a xente que emprega pouco o peine no seu día a día, pero de verdade, a xente despeinada. Os repeinados a min tamén me aburren. A vida despeina. Gústame a xente con inquietudes, a que pon a paixón á entrega do que fai. A xente que non se move polo beneficio económico, nin pola carreira, nin pola fama, e moito menos pola vinganza personal. A que se move por impulsos, a que pon o corazón a servizo da razón. A que trata ben aos que sirven, pero que o fai tamén cando ninguén o ve. Os que comparten contigo o seu tempo, sen distraccións. Os que priorizan o físico ás pantallas. A xente que fala do mesmo en persoa ca por Whatsapp. Gústanme as chamadas de teléfono. Que me envíen vídeos de risa e cancións que pode que me gusten. Que me recomenden libros, a pesares de que xa os lese, gústame ler o que outros pensan sobre temas dos que eu están formando unha opinión. Gústame a xente que ten a autoridade suficiente para non seguir rebaños. A xente que ten xenio, coma min. As exixentes. Os que seguen poñendo AirMax90 con cámara de aire. Gústame a xente que cheira ben, sen perfume. Os que din que si a plans que a priori non saben se lles van gustar. Os que te invitan a algo un mércores, porque si. Gústame a xente que celebra a vida. Os que quedan para descansar e falar. O espíritu crítico, as caricias nas costas, as miradas furtivas, a preocupación previa por crear un clima agradable. A xente que coida dos seus, as que disfrutan comendo e bailando. Os que levan a música alta no coche cando conducen sós. É máis que probable que me gustes ti.
