A relixión ten o seu perigo
A relixión non é Deus. A relixión é un conxunto de crenzas e prácticas (ritos, observancias, rezos e cerimonias) que, segundo pensamos os creyentes, lévannos a Deus. Por iso hai tantas persoas convencidas de que, si a súa relación coa relixión é correcta, a súa relación con Deus tamén é correcta. E aquí é onde está o perigo que entraña a relixión.
Este perigo consiste en que a relixión pódenos enganar. Porque nos pode facer pensar que estamos ben con Deus, si somos relixiosos, si somos observantes das cousas que manda a relixión, defendemos os seus intereses e promovemos o seu esplendor.
Isto é o que explica seguramente e entre outras cousas por que hai tantas persoas, queson tan relixiosas como corruptas. É máis, posiblemente non é ningún disparate afirmar que a tranquilidade de conciencia, que proporciona a relixión, é (ou pode ser) un factor que axuda a que os corruptos cometan os seus fechorías, pensando que eles son relixiosos e que os bos servizos que lle fan á Igrexa, ao clero (ou á relixión que sexa), iso xustifica as súas conciencias. De forma que o seu fiel observancia relixiosa é o que explica por que poden dicir que eles teñen a conciencia tranquila e as mans limpas.
Por todo isto compréndese que os evangelios sexan a hiriente e dura historia daquel home de pobo, un galileo, Jesús de Nazaret, que foi rexeitado, condenado e asasinado pola relixión. Porque puxo ao descuberto o enganados que vivían os homes máis relixiosos do seu tempo. Non porque aqueles homes fosen relixiosos, senón porque o seu religiosidad permitíalles desprezar a todo o que non pensaba como eles. E condenar a todo o que non facía o que facían eles.
Exactamente o mesmo que ocorre agora con non poucos profesionais da relixión. E cos observantes fanáticos. Os que lle dan máis importancia a o sagrado que ao profano. Ata o extremo de pensar que, si o sagrado está ben protexido e ben costeado, profánoo é asunto que corresponde aos poderes públicos, cos que hai que manter boa relación, con tal que respéctennos e nos costeen o máis digno que hai na vida: a seguridade e a dignidade de o sagrado.
Ao dicir todo isto, non é que eu desprece o sagrado. O que digo é que tan sagrado é un templo como a dor dun enfermo, o fame dun pobre ou a vergonza humillante do que ten que vivir da caridade doutros. É máis, si o Evangelio di a verdade, o día do xuízo final non nos van a preguntar si fomos a visitar os templos, senón si estivemos preto do que sofre, xa sexa por fame, por estar enfermo, por ser estranxeiro ou estar no cárcere (Mt 25, 37-40).
Luís Ángel Rodríguez Patiño.