Club Parapente Ferrol: A emoción de voar na Mariña
Por Ana Somoza.
Cando fala de voo, Xulio Villarino semella trasladarse mentalmente a unha das ladeiras da Mariña. O presidente do Club Parapente Ferrol, natural de Fazouro, explica que o club “naceu no 2007 en Ferrol, grazas a un grupo de afeccionados que por paixón decidiron montalo”. Non foi só unha asociación para xuntarse a practicar, pois desde o principio contaron cunha escola deportiva. El mesmo formouse nesa escola en 2011 e, apenas tres anos despois, en 2014, pasou a presidir a entidade.
A súa historia é, en boa parte, a historia do club. Villarino subliña que non se trataba dun grupo improvisado, senón dunha iniciativa con seriedade e continuidade: “creouse co obxectivo de formar, de ter un espazo federado e de traballar en común”. Esa seriedade foi a que consolidou unha estrutura que hoxe suma arredor de sesenta socios.
O CLUB. O presidente insiste en que, ao contrario do que acontece noutros deportes, como o fútbol, non existen socios que só acheguen unha cota sen practicar. “Os nosos socios son deportistas federados, estatutariamente teñen que estalo”, resume. Iso significa que todos os que forman parte do colectivo teñen unha práctica activa. A maioría son homes, mais tamén hai seis mulleres en activo, algo do que presume con satisfacción: “somos o club de toda Galicia con máis mulleres, con seis pilotos que voan con nós”. A idade media dos parapentistas sitúase nos 44 anos, e entre os socios destaca un veterano que segue voando con setenta anos.
O VENTO COMO GUÍA. O parapente é unha disciplina absolutamente dependente da meteoroloxía. Villarino explícase con claridade: “as zonas de voo escóllense sempre en función de onde vén o vento e como está orientada a ladeira”. En Ferrol teñen o chamado “voo nai”, no Monte das Lagoas, en Ponzos, unha ladeira orientada ao noroeste. “Cando o vento está de noroeste, vas atoparnos no Monte das Lagoas, porque o vento ten que chocar perpendicularmente coa montaña para subir cara arriba”, di. Lembra que o parapente, en condicións normais, baixa, “salvo que atopes unha masa de aire que sube, e nese caso sobes con ela”. As referencias multiplícanse: Monte Ventoso para os ventos do norte-noroeste, Ponzos para o noroeste, Cariño para os do nordeste. Pero cando fala de A Mariña, a voz éncheselle de entusiasmo.
“Na Mariña lucense voamos moitísimo no Monte Comado, que é un nor-nordeste. Ten máis ángulos de aceptación, pero en xeral é un nor-nordeste, o que permite que sexa unha das zonas máis voables de toda a comarca”. Afirma que é “a mellor zona de toda A Mariña e, quizais, unha das mellores de Galicia”. O presidente menciona tamén Mondoñedo, “un sitio moi peculiar porque está moi encaixado no val”. Non oculta que hai anos se utilizaban outros enclaves como a Curuxeira ou o Cadramón, pero hoxe esas zonas foron substituídas. “Un día de nordeste non te vas á Curuxeira, porque alí só tes cinco minutos de descenso. Para iso vas ao Monte Comado, que é mellor, porque se o día está bo podes estar voando tres horas seguidas”, explica.
UN DEPORTE ESIXENTE. A permanencia no parapente é baixa. Villarino recalca que de cen persoas que entran nunha escola, só un vinte por cento segue dez anos despois. “Non porque sexa perigoso, senón porque é moi esixente a nivel mental e meteorolóxico”, aclara. Para voar hai que esperar condicións moi precisas. O día que traballas, non podes voar; cando libras, pode que tampouco, e se tes tempo libre na fin de semana, pode chover. “É moi frustrante a nivel mental, e moita xente acaba deixándoo”. Hai tamén un peso social: “na casa enseguida che din que é un deporte moi perigoso, e iso tamén deixa pegada”. Esa suma de factores fai que moitos abandonen, aínda que a paixón se manteña en quen supera esas barreiras.
MODALIDADES. O parapente ten tres modalidades principais. A de distancia consiste en saír dun punto e pasar por outros marcados en GPS ata chegar a unha meta que pode estar entre 50 e 300 quilómetros. Existe tamén a competición de precisión, cunha diana no chan na que hai que aterrar no centro. E, por último, están as probas de acrobacia, que requiren facer figuras no aire. En Galicia non se dan condicións para as acrobacias, que adoitan celebrarse en zonas do interior da Península con máis altura. Aquí celébranse o campionato de distancia XC no Larouco, no verán, e tamén probas de precisión. Villarino recalca que “estas son as dúas modalidades que facemos, porque en Galicia non hai condicións boas para facer acrobacia”.
A ESCOLA. O Club Parapente Ferrol non é só un espazo para pilotos experimentados. Tamén ofrece un programa para seguidores que, pagando unha cota anual, poden probar un voo en bipraza cun dos técnicos. “Así podes ver como é o deporte e, se che gusta, xa podes meterte na nosa escola”, conta o presidente. Unha vez dentro, a progresión continúa coa formación e a práctica, ás veces participando en competicións. Villarino advirte que o importante é facelo con seriedade: “o meu consello é que se busque un club, sexa o noso ou outro, pero que sexa un club serio, con xente responsable, que fan as cousas con cabeza. Non ir a unha empresa que che vai formar dez ou quince días e xa está”. O proceso de aprendizaxe é rápido a nivel técnico inicial: “en quince días estás voando só cos instrutores guiándote por radio”. Pero voar de verdade é outra cousa: require máis tempo, un proceso intelectual. “Necesitas entender cousas de meteoroloxía ou de aerodinámica, por exemplo”.
O CEO DA MARIÑA. Unha parte esencial da conversa con Villarino ten que ver co territorio. A Mariña é un dos mellores lugares para practicar parapente, e o presidente non dubida en repetilo: “Monte Comado é unha das mellores zonas de Galicia”. A orografía, os ventos e as ladeiras configuran un espazo privilexiado. Fala da sensación de sobrevoar a comarca, de como o vento se converte en aliado e de como se pode permanecer horas flotando no ceo. Para el, a beleza está en que cada voo é distinto, porque depende das condicións e do momento. “Os parapentes sempre voan cara abaixo, salvo que atopen unha masa de aire que sube, e nese caso ti sobes”. É esa loita constante coa física a que fai do parapente unha experiencia tan intensa.
UN DEPORTE DE PAIXÓN. A pesar da súa esixencia, quen queda atrapado polo parapente non o solta. Villarino é exemplo diso. Non oculta que é un deporte que pide tempo e paciencia, mais tamén ofrece unha recompensa que poucos outros deportes dan: a posibilidade de ver o mundo desde unha perspectiva diferente. Describe como “cada encontro co vento, cada ascenso inesperado, cada planeo sobre unha ladeira” é unha experiencia irrepetible. E lembra que a Mariña é un escenario que non ten nada que envexar a outros territorios. “Voar é unha experiencia que engancha. É esixente, é complexa, pero é tamén unha das cousas máis bonitas que se poden facer”, conclúe o presidente do club.
CONCLUSIÓN. O Club Parapente Ferrol cumpre case dúas décadas de vida, con sesenta socios, unha escola activa e un presidente que insiste en que a clave é a seriedade e a formación. Villarino, nado en Fazouro, repite que “o importante é facelo con responsabilidade e gozalo”. O ceo da Mariña segue a ser un dos mellores lugares para comprobar que a sensación de voar non é só un soño, senón unha realidade que cada día experimentan os parapentistas que soben ao Monte Comado, ao val de Mondoñedo ou ás ladeiras de Ferrol.
“Voar é unha experiencia que engancha. É esixente, é complexa, pero é tamén unha das cousas máis bonitas que se poden facer”, conclúe o presidente do club.