Por Noelia Castro Yáñez
Unha mañá espertas con catro botellas de auga baleiras na mesiña de noite. Tes o firme propósito de levar a cabo unha mañá de traballo na Academia, cinco clases a través de videochamada e moreas de dúbidas pendentes de resolver por algunha das redes sociais. De camiño a Foz, sen apenas tráfico, un renxer na cabeza, un aquel sobre o ombreiro esquerdo, a voz dunha nai preocupada e varias conversas previas sobre o tema. Algo non vai ben, e ese algo tardará pouco en saberse o que é. Non almorazches porque xa levabas a idea na cabeza, primeira farmacia na que non fan probas de hemoglobina glicosilada por mor da pandemia. Pensas en baixar almorzar a algunha das terrazas da Rapadoira e esquecerte do tema. Cavilas se pasar pola fonte antes de retornar á casa e que morra o conto.
Pero sobre ti descansa o peso da responsabilidade e acodes a outra botica á que estarás eternamente agradecida, por priorizar ao paciente como debera ser en todas. Xogaríame media colección de libros a que o meu curmán Javier o faría, o meu farmacéutico favorito do mundo pero tamén o de moreas de doentes pola súa vocación. Pasas a un despacho no que te invitan a sentar, pinchazo nun dedo, mostra de sangue e lectura da máquina. Ten que haber un erro. Repites a proba e ves a cara de congoxa no farmacéutico. Non che deixan erguerte e invítante a chamar á túa médica. Así o fas, namentras escoitas por primeira vez a palabra que te vai a acompañar o resto da túa vida.
-“Eu non son médico, pero témome que esto é unha diabetes de manual.”
En efecto, así foi, non se trabucou nen pinta nin rafa.
-“Noe, cancela as clases e vente directa para aquí. Teño que verte. Se te mareas non veñas conducindo.”
Primeira cifra que escoitas, cincocentos dezasete e preguntas canto é o rango admisible. Non cheira ben a situación. Tes medo, moitísimo, e por vez primeira sentes tremer os xeonllos. Non conforme con iso, pensas que pode que sexa a derradeira vez que te permitas baixar ao peirao e comer unha ducia de churros cunha cunca de chocolate. E eso mesmo é o que fas ao tempo que a inquietude te persegue, colles o teléfono e chamas por alento. Precisas folgos, escoitas a voz do outro lado do teléfono xurar e maldicir, os teus saloucos rompen os poucos silencios que quedan nunha conversa que pretendía ser tranquilizadora. Colgas o teléfono e buscas a maneira de cancelar e pospoñer todo aquelo que tiñas pendente, pero non sabes moi ben por que tes que facelo. Sabes que desgaxaches unha morea de quilos nos últimos meses pero bótaslle a culpa ao confinamento, ás horas de exercicio para manter a cabeza ocupada en algo mais alá das catro paredes. Pero que me dis desa sede insaciable? Logras explicala? Quizais o boticario teña razón. Esa cifra é anormalmente alta para os hábitos saudables que practicas ou eso les en internet. Xa sabes que non deberas facer iso pero tes catro ou cinco ventás abertas e malia iso, fáltanche moitas respostas a preguntas que polo de agora non formulache. Ábrese outra que queda suspendida na pantalla do teléfono:
-“Vou para aí, non te movas.”
Pero por suposto que o fas, sentas e estendes as dúas axendas. Pides outra cunca de chocolate que che sabe a despedida. Sóache de novo o teléfono, a túa médica de familia preocupada de novo. Méteche présa e logo subes ao coche. Acendes a música e pregúntaste como te atopas. Todo correcto e eu que me alegro. Centro de saúde, primeiras dez doses de insulina. Ducias de explicacións concisas, centos de termos técnicos e aproximadamente sete caras de mágoa despois, eres consciente do que a partires de agora eres, malia que eso non te defina, diabética. Tes un exceso de dozura neste intre que se tornará en hipoglucemias nocturnas. Varias visitas ao endocrino, un sensor no brazo, dúas plumas de insulina e varias caixas na neveira. A tranquilidade chega en forma de coñecidos que debutaron antes ca ti. Bendita axuda, porque sen comelo nen bebelo eres insulinodependente. E débeslle moito a todos esos diabéticos pasivos que te acompañan no camiño, que che preguntan polo azucre, que se erguen por un plátano, o que agora son quince unidades de hidratos de absorción rápida. Tratar de controlar toda esa dozura incontrolable nun corpo tan pequeno non vai a ser tarefa doada para ti pero tampouco imposible. Benvido á miña historia.
