Por Fernanda Arrojo.
Co motivo dos dez anos da posta en marcha da Fundación CERMI Mujeres polo Comité Español de Representantes de Persoas con Discapacidade (CERMI), o pasado 1 de marzo asistín á celebración no Senado das Cortes Españolas ao Primeiro Parlamento das mulleres e nenas con discapacidade.
Baixo o lema “o futuro que queremos!”, falouse sobre a Axenda das Mulleres e Nenas con Discapacidade en España para a próxima década 2025-2035).
Este acto consistiu, por enriba de todo, nunha chamada á acción xa que desde a aprobación do II Manifesto sobre os Dereitos das Mulleres e Nenas con Discapacidade da Unión Europea, o mundo enfrontouse a grandes desafíos, como a pandemia de COVID-19, os conflitos armados e os efectos do clima. E as mulleres e nenas con discapacidade seguen enfrontándose a formas agravadas de discriminación en todos os aspectos da vida posto que as crises dos últimos anos afectáronnos moitísimo. Porén as mulleres con discapacidade deben liderar a defensa dos seus dereitos fundamentais.
Hai que ter en conta que mulleres e nenas con discapacidade son o 25,9% da poboación total de mulleres da Unión Europea e preto do 60% da poboación total de 100 millóns de persoas con discapacidade en Europa. E en España, das 4.383.900 persoas con discapacidade rexistradas, 2.570.600 son mulleres; é dicir, un 58,6%.
As razóns da maior prevalencia da discapacidade entre as mulleres que entre os homes está no seu baixo nivel socioeconómico; na existencia da violencia de xénero, e nas prácticas discriminatorias contra elas.
Neste contexto, o empoderamento das mulleres e nenas con discapacidade e o desenvolvemento da súa capacidade de liderado é fundamental para protexer os seus dereitos humanos e liberdades.
Dentro da diversidade das mulleres con discapacidade, están as que teñen pluridiscapacidades ou grandes necesidades de apoio. Estas mulleres, polas súas circunstancias e por vivir nunha contorna non axeitada ás súas necesidades están moito menos empoderadas.
Por iso, a Confederación de asociacións de persoas con Parálese Cerebral, sendo representada neste acto por min e outras compañeiras, fixo unha serie de propostas para incorporar ás mulleres con grandes necesidades de apoio na axenda feminista da discapacidade e que se garantan, de forma real e efectiva, os nosos dereitos, como son:
O dereito á saúde sexual e reprodutiva. Necesitamos servizos de obstetricia e xinecoloxía accesibles. Ademais, debemos ter acceso a programas de educación sexual inclusivos adaptados ás nosas necesidades.
A participación social e política é outro dereito fundamental. Propoñemos medidas de discriminación positiva que nos permitan formar parte dos espazos de toma de decisións e recoñecer a nosa capacidade de contribución significativa á nosa sociedade.
No ámbito laboral, as políticas de inclusión deben garantir a igualdade de oportunidades e unha remuneración equitativa das mulleres con discapacidade. Non poden seguir solicitándonos informes de aptitude nas ofertas de emprego público para as que xa demostramos estar preparadas. Non nos poden negar a asistencia persoal, as nosas mans e os nosos pés, para desenvolver un traballo. Son medidas fundamentais para a erradicación da discriminación laboral e para a nosa independencia económica.
A estratexia de desinstitucionalización marca un camiño cara á vida independente. Pero no caso de grandes necesidades de apoio como a nosa, hai que mirar máis aló. A normativa debe permitir que cada persoa deseñe o seu propio traxe de apoio á medida. Todas as solucións de vivenda deben ter ratios suficientes. Queremos escoller os servizos como quero, sen ter que renunciar á asistencia persoal acudindo a un centro de día.
Por último, hai que reforzar os protocolos de abordaxe integral das mulleres con parálise cerebral vítimas de violencia. Isto inclúe garantir o acceso a facilitadores e tecnoloxías de comunicación aumentativas e alternativas. Dános ferramentas para protexernos. Queremos unha vida libre de violencia.
O noso obxectivo é construír un futuro onde todas as mulleres, independentemente das súas necesidades de apoio, sexan recoñecidas como iguais, con todos os seus dereitos garantidos e respectados.
