Por Luisa Aguado
Como discorren os meses, as estacións. Estamos a entrar no verán e case podo ver a sucesión de feitos que van acontecer. Ás veces perdemos o tempo imaxinando, crendo, elucubrando e pásase a vida, sen actos, sen feitos concretos, que marquen o radar do noso camiño. Outras veces nos autoexiximos tanto que a nosa saúde vaise crebando. Buscar un equilibrio entre ambas as cousas é o que nos fará resistentes e capaces. Non esquezamos os soños, pero fagamos fronte aos feitos con orgullo e resistencia, sen queixas, sen desaires, sen titubeos.
Asústame o paso do tempo ou ás veces véxoo desde a distancia como un feito non crible; hai pouco vinte…agora xa corenta. Cantos momentos perdemos na insatisfacción e na queixa, no aburrimento e no solpor. Cando crecemo dámonos conta que os instantes perdidos xamais volverán. Tendemos a quedarnos co bo dos acontecementos pero ás veces as feridas márcannos moito, o escuro, o malo, o dano que sufrimos e levamos nesa mochila cara á próxima experiencia e cara á seguinte… cargando sen sentido, prexudicándonos e desaproveitando todo o que temos de fronte. Moitas veces non percibimos o novo, porque o vemos co tamiz do pasado. Que pena!, é un gran erro.
Mentres non esquezamos, limpemos ou perdoemos (vostede decida) non seremos capaces de ver a nova experiencia que acontece nas nosas vidas, a nova oportunidade. Por que che custa tanto liberarte?, cúlpaste?. Ti fixeches o mellor que soubeches coa sabedoría e o talento que tiñas nese momento. Nada é malo, nada é erróneo. A vida preséntanos as dúas facetas, ambas cartas da baralla para que nos convertamos en estrategas de nosa propia vida, centurións en loita contra as adversidades. Debemos comprender o intrínseco do asunto, que fallou?…, sacarlle o seu mollo, asimilalo, pasar pola experiencia e destilar sabedoría. Con todo de nada serve culparse e autoflagelarse dicindo “Podía ser…” Eu dígoche que as cousas non son así, quizais algunhas voces ensináronche mal. A frase é “foi o que tivo que ser” ou mesmo “acepto o meu pasado e toda a experiencia vivida”.
Usaches o teu instinto, a túa mente e o teu corazón e non saíches vitorioso, pero non te autoflageles, como che comentei noutro dos meus artigos: ”cando caias, volve levantarte” sen máis, como un neno que tropeza e cae, simplemente ponse en pé e continua. Non existen fracasados, existen só persoas que tropezan unha vez e aprenden e outras tropezan toda a vida, pero en ambos os casos non cargues coa culpa, nada che beneficia. A sabedoría e o éxito de alguén depende en moitos casos da cantidade de cicatrices (léase aprendizaxe) que no teu corpo, mente e espírito, leves.
Isto é importante, a cultura e a sociedade onde vives marcan tamén estes feitos. Poñamos por caso un exemplo: Se comparamos a cultura española coa norteamericana, lugar onde vivín durante uns anos, vemos que en España hai un medo terrible ao fracaso. O fracaso paralízanos, vémolo como un estigma, con todo na cultura norteamericana supón mesmo unha vantaxe. Fíxanse nos feitos, en cantas veces caícheste e te volvíches levantar, a cantidade de cambios que introduciches na túa vida, desenvolvido novas ferramentas, a procura incansable para continuar. Todo engade puntos, todo é bo, o Non non existe, só apréciase a valía e o esforzo inmenso que supón reinventarse e continuar, todo vai en función do si.
Se a sociedade onde vives che estigmatiza, crea o teu propio universo mental onde o se e o triunfo coexisten. Loita polas túas propias ideas en prol de defender a túa estratexia ante o mundo. Se libre, esquécete dos que con artimañas te queren facer menos. Ti non es menos es máis, o cal quere dicir mesmo que na soidade do teu mundo ti es o único creador e o que digan os demais en absoluto ten valía, nin che afecta. Aparta a esas voces de ignorancia que dan opinións incorrectas, sen saber os feitos que acompañaron o teu camiñar. Non permitas que ninguén che cargue a mochila do pesar e do fracaso. Ti eres é o teu propio creador e onde vaian as túas ideas e o teu pensamento, irá o teu mundo. Poderás percorrer espazos inalcanzables e conseguir incluso o inesperado, non importa en que país, onde. Se tes capacidade, esforzo, vontade e ideas brillantes comeza xa. Parte con orgullo ao teu destino. Só onde atopes recoñecemento e valoración fai un stop e demostra ao fin quen es ti Boa viaxe amiga! .
Artigo baixo R. P. Intelectual da autora
