Noelia Castro Yáñez
Acostumamos a prepararnos moito para as primeiras veces, o debut co primeiro equipo, unha entrevista de traballo, o día que coñecemos á nosa familia política, pero ninguén nos prepara para as últimas, pode que por iso eu non saiba despedirme. E que complicadas se tornan en certas ocasións, sobre todo, cando non sabemos que son as derradeiras. Do mesmo xeito que di o meu amigo D. que se non ensinasen a perder, gañariamos sempre. Non aplicable ao equipo local, porque os verdes levan catro xornadas sen gañar, pero neste caso, si son catro xornadas perdendo, pola ausenza de ganas. As cousas como son, ata nos fan aos demais perder a ilusión e mesmo a fe nun equipo que apuntaba maneiras. Porque si, na derrota é onde se ven as boas persoas, e malia que nos pese, falta moito por aprender.
Pode que M. teña razón, e o noso erro como sociedade que evoluciona sexa a perda de seriedade. Hoxe, coma de costume, erguinme cedo na miña teima por alongar o día que máis me custa de toda a semana, o domingo. Coido que un trauma apousou na miña alma, e recordo con especial tristeza cada tarde de domingo que tiña que marchar para Santiago, conto que esa teima me vai a perseguir mesmo ata cando esté xubilada, se eso existe por aquel entón. Deus mediante, diría a avoa. Un día frío, e porén feo a partes iguais. Pero como habitualmente, fun ata a Residencia, porque malia que o meu párroco me diga que “vellería non ten cura”, acostumo a ir alí e sentirme en familia. Moitas veces non ten razón, pero outras tantas si, coma cando os nenos preferiron pasar a tarde na festa de entroido e non vir unha hora a catequese e véndome triste me consolou dicindo: Tranquila, tamén traicionaron a Nuestro Señor a cambio de 30 moedas. Todos temos faltas, e pode que unha de tantas miñas sexa esa.
Sentamos no bar de en fronte, e noteino especialmente triste. Axiña comezaron as bágoas a esvarar por unha pel de noventa e moitos, que pasarían por setenta e poucos. Porque como dixen ao comezo, non nos preparan para os finais. Pasamos dúas horas falando, e entre mentras, ía contándome a súa historia de amor con G. Ao mesmo tempo que me falaba do moito que cambiou o concepto da duración. Agora un ata sempre dura como moito un anaco pequeniño. Estamos fartos de que nos falen de que fai anos, as cousas que merecían a pena e rompían se trataban de arranxar antes de tiralas, pero cústanos moito poñelo en práctica. Non só as cousas materiais, senón os afectos. Axiña tildamos de imperdoable aquelo que tan só nos lastimou un pedaciño. E enchemos o orgullo antes que a razón.
Unha das preguntas do cuestionario Proust é: cal é o teu ben máis preciado? Non me cabe dúbida do que contestaría el. Cando coñeceu a G. axiña ela soubo o moito que ía significar aquel home para el. Hai palabras que quedan para sempre, e polo emotivo do momento cheguei ao partido do Viveiro chorando coma unha meniña pequena, porque endexamáis se me vai a esquecer o que poñía na parte de atrás daquela primeira foto que ela lle entregou: “Siempre tuya, hasta la muerte”. E así foi, porque aínda queda xente que cumpre o que di. Agardo non esquecelo nunca, porque é ben certo iso de que non morre aquelo que non se olvida.
