Noelia Castro Yáñez
Escribir dende o máis profundo respecto debera ser mantra inequívoco para unha prensa que se me torna na actualidade demasiado sensacionalista. Escribir, coma vivir dende e para respectar ao próximo como a ti mesmo teriamos que pensar ao erguernos cada mañá. Semella que canto máis avanzamos, menos nos poñemos nos zapatos do que temos en fronte cada día na cafetaría. Coido que canto máis nos formamos en valores, menos aprendemos. Lonxe de afastarnos do audotrinamento ideolóxico que se impuxo na sociedade dos nosos avós, estámolo a facer, senón igual, moi similar.
Lembro os domingos da taberna, e agora alcanzo a comprender a diferenza entre a morea de xente que se xuntaba daquela e os catro que somos agora. Naquelas casas, como acontece na miña, convive o máis profundo ateísmo coa fervente devoción católica, e nada acontece máis alá do respecto que en lugar de separarnos, nos volve cada vez máis preto. Cando o falo, a sorpresa inicial tórnase na crenza dunha conivencia, pensan que existe unha complicidade moral consistente en finxir ignorancia sobre as faltas ou transgresións de alguén. Pero non, un come carne os venres de Cuaresma e a outra practica penitencia e sacrificio ata Domingo de Resurrección. E efectivamente, el cociña para os dous, dúas cousas distintas, co dobre de traballo que iso conleva, pola admiración que profesa polos crentes coma ela. Afortunadamente, aínda quedan fogares así, lugares onde deberamos poñer o foco, coma nese salón onde se ve un Real Madrid-Barsa con seareiros dos dous equipos na mesma familia. Unha das miñas alumnas, coa que paso moitas horas dentro da Academia, ten un mozo musulmán e agora en pleno Ramadán, para celebrar o seu aniversario ela preparoulle unha morea de doces e tortas que el tivo que agardar ata o solpor para comer, pero con ela, porque iso coido que é o importante, o con quen, non para volverse da mesma opinión, porque na variedade tamén está o gusto.
Se pecho os ollos aínda podo sentir o bulir de xente tras da barra, tiña que subirme a unha caixa de cascos de cervexa para ver o que había do outro lado. Era unha meniña, pero escoitaba atenta os contos que tiñan para min. Paquiño chamáballe Bilicroca, malia que ao vello non lle gustase, Deus o teña na gloria, erguíase antes co Sol para darlle de comer aos animais e cando chegaba á casa, agardábao a roupa dobrada enriba da cama, a roupa dos domingos, para baixar dende o monte á igrexa. Había un grupo de anciáns que se xuntaban polo ben da aldea, seguían o mesmo ritual uns ca outros para preparase e ir ata a Ponte do Carro, non semella que todos fosen practicantes, pero converteron os domingos naquela tradición por respecto a quen tiñan ao carón, aos amigos ou a si mesmos. Xuntábanse por un ben común, lonxe de crenzas, ían á igrexa ou quedaban na taberna, a partes iguais. Pero naqueles tempos nunca houbo unha goteira na parroquia, nin quedou ningunha festa por celebrar, porque se encargaban diso, de que todo estivese ben, non por un sentir individual, senón polo ben colectivo. Malia que non eran bos tempos, non miraban cada un para o seu embigo, senón que arrimaba o ombro para que todo estivese ben. Malia que se criaron nunha posguerra dura e asumiron as súas consecuencias, na casa dalgún compañeiro, a súa avoa avogaba por unha República na que segundo as súas irmás maiores viviran moi ben, e o avó sempre votou á dereita ata a fin dos seus días, e non se separaron porque atoparon máis puntos de acordo ca en contra.
Coma o meu amigo D. antisistema dende meniño, lembro velo sempre en primeira fila nas manifestacións compostelás, cunha alma que di non corromper este mundo de consumo e egoísmo no que vivimos, amigo criado por un pai policía nacional, cunha educación baseada en normas estrictas e rigorosas. E malia todo, como pai e fillo que son, quérense coma tal, ou máis. Seica non se deben tocar temas comprometidos nas reunións familiares, pero non estou de acordo, porque ningún temos a verdade absoluta, aínda que nolo pareza. Porque escoitar é a base para aprender, debemos nutrirnos das ideas dos demáis e ver atentos o que podemos aprender e o que imos desbotar porque non sentimos como axeitado. Debemos aprender a ver co corazón, como dicía Saint Exupéry, porque o esencial resulta invisible aos ollos.
