Por Julio Díaz
Estos pais tratan de asumir unha responsabilidade excesiva nas experiencias, nos éxitos e nos fracasos dos seus fillos. Son pais “comprometidos” coa crianza dos seus fillos e moi a miúdo excédense no que eles entenden como un cariño inmenso e desinteresado. Ocorre moitas veces que este cariño ten efectos negativos no desenrolo adecuado da personalidade dos seus fillos. Estes pais coñecidos como “pais helicóptero” preocúpanse en exceso pola súa seguridade e polo seu benestar creando unha “burbulla” protectora sobre eles.
Se ben a intención é boa, esta forma de educar adoita levar a unha grande dependencia e inseguridades nos seus fillos. Os pais helicópteros acostuman ser figuras sobreprotectoras que “sobrevoan” constantemente sobre os seus fillos/as para ter un control absoluto sobre as súas vidas.
A sobreprotección enténdese como o exceso do coidado por parte dos pais sobre os seus fillos/as, é unha implicación emocional intensa e constante que leva a unha necesidade imperiosa de control do seu fillo o filla. Ponse como pretexto as boas intencións de velar pola súa seguridade. Mais, non se pode ter os rapaces illados nunha burbulla, de maneira que pase a ser o centro de todas as atencións, ocultándolle todos os perigos, isto so fai que non se deixe evolucionar, entorpecendo o seu desenrolo. En moitas ocasións, os pais fomentan conductas inaceptables e non deixan que realicen determinadas tarefas porque prefiren facelas eles, intentando evitar riscos innecesarios. Pensan que o mellor e facerlles a vida máis fácil e por iso procuran anticiparse a calquera necesidade ou perigo que os rapaces poidan ter.
O que conleva esta sobreprotección é que a maioría das veces xéralles dificultades para cumprir as normas e límites impostos, potencia a desadaptación familiar, prexudica a súa adaptación social e o seu desenrolo psicolóxico; estas conductas sobreprotectoras evitan que o neno experimente situacións incómodas, sendo os seus pais os que resolven os problemas sin darlle oportunidade aos/ás nenos/as de defensa por sí mesmos, impedindo que exploren e experimenten, evitando así unha magnífica oportunidade de aprender, permitindo que fagan o que queiran a pesar da existencia de normas e regras.
Levar á práctica este supercontrol non deixa que os rapaces evolucionen emocionalmente, afectándolles na súa madurez e impedíndolles convertirse en persoas críticas, independentes e autónomas, producindo neles sentimentos de inseguridade.
É imprescindible recordar que educar fillos independentes e seguros non significa abandonalos ou deixalos desprotexidos. O que se trata é de atopar un equlilibrio entre axudalo e permitirlle desenvolver habilidades para enfrontar os desafíos da vida por sí mesmos.
Os pais debemos estar presentes como guías e proporcionar as ferramentas necesarias para que os nosos fillos adquiran seguridade, confianza e autonomía. Esa é a nosa función.
