Noelia Castro Yáñez
Hai persoas que naceron para ser protagonistas e outras coma R. que por non molestar, non ves ata percatarte de todo canto están a facer por ti sen dáreste de conta. Persoas faro, porque te guían. Veu aos seus irmáns ir ao monte antes de ir para a escola. E iso, queiras ou non, forxa un carácter forte, ou especial no seu caso. Cando amañaron a casa patrucial, o seu pai, que en gloria esté, decidiu poñer unha vidreira na casa, unha vidreira con forma de cruz. Ferventemente católico o patrón, e iso tamén deixou a súa impronta nos fillos, con todo o que iso conleva. Unha posguerra dura, na que non había fame pero si ganas de comer, daquela cando os homes traballaban, e levaban intrínseco o valor do sacrificio, non coma agora. Asústase cando pasamos por diante do mesmo bar cheo todas as mañás, e pregúntame se esa xente non ten que ir a traballar nunca. Como imos soster todo iso? Pregúntame coma buscando unha resposta que eu non podo darlle. Sen embargo, réñeme cando chego tarde de traballar, porque tampouco debe un pasarse.
Cóntame que algúns rapaces das aldeas veciñas axiña tiveron moto na súa xuventude, e rise lembrando que os máis miúdos non chegaban cos pés ao chan e teñen caído diante das tabernas. El tivo bicicleta máis adiante, a Deus grazas, para ir á herba e aos salóns os domingos. Vexo as súas fotos e dou fe dunha beleza extraordinaria, un aquel sedutor, coido que a pose. Segue a ser un home guapo, moi guapo, pero sobre todo cando o escoitas falar, porque aínda gaña co trato. Bromeo coa súa muller e sosteño firme que de ter a súa idade non o ía deixar escapar. En realidade non é brincadeira, pero por se acaso.
Sempre priorizando o benestar do entorno, parece feito doutra pasta. Se fose pan sería daquelas tortas de quilo que cociñaba con masa madre de case un século a veciña dos avós, non había manxar máis grande que comelo cando arrefriaba rodeando un plátano, coido que estades a cheiralo. Pois iso é R. unha delicia. Non hai vez que non vaia por onda el que non me ofreza de comer, e folgos, moito disto último. Da súa boca sempre sae un “Como che vai?” Porque é desas persoas que antes de falar, te escoita, co corazón. Que che quenta o abrigo ao carón da cociña de leña para que cando saias ao nordés esteas preparada e non te colla o frío.
Agora que se nos recomenda encarecidamente traballar no amor propio, el experiméntao a través do amor que deposita nos demais. E coido que aí erra, que debera levantar a voz algunha vez, dinme os fillos que nunca o escoitaron reñerlles, pero ás veces hai que facelo. Porque coido que ás veces transporta un pesar que debera ter ferramentas para soltar. Os nós do corazón sóltanse chorando, ou reñendo, pero el como foi mariñeiro toda a vida pretende desfacelos paseniño coas mans.
Cando me lea, vai a tornar a faciana en vermello, pero podo con iso, porque imos a percorrer un camiño xuntos moi importante, man a man, antes de sentarmos xuntos cunha morea de xente agardando por nós. Toda unha vida esperando aos demais e por unha vez, merece que todos agarden por el. Como cantaba H. ao atardecer da vida, examinarannos de amor, e niso el leva matrícula de honra. Graciñas por todo canto fas por nós.
